Ο λόγος αποτελεί αίτιο απανθρώπισης αλλά και αίτιο υπανθρώπισης. Είναι ένα νόμισμα (από το ρήμα νομίζω) με δύο όψεις οι οποίες μπορούν και να μεταλλάσσονται. Αυτός καθ' εαυτός αποτελεί αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη της πνευματικής ανόδου των ανθρωπίνων κοινωνιών. Είναι ζωοδότης αλλά και θανατηφόρος. Ο μόνος-λόγος, ο μονόλογος είναι από τη φύση του α-δια-λακ-τος. Το πολύ να αποφέρει λακ-ιρντί.
 

 Αυτό που αποτελεί αναγκαία αλλά και ικανή συνθήκη για εξανθρώπιση λέγεται διάλογος. Ο διάλογος ξεκίνησε, απ' όσο μπορεί να γνωρίζει η οικουμένη των ανθρώπων, στην εποχή του Διός-πολιτισμού. Εξ ου και Διά-λογος. Επρόκειτο για έναν ανθρώπων θεάνθρωπο ο οποίος εγκατέστησε από γης στον Ουρανό και επί γης την Δημοκρατία. Αυτός συγκαλούσε διαλόγους μεταξύ των Θεανθρώπων.
 

 Απ΄όλους αυτούς που αγνοούν την "διαλεκτική" της Ελληνικής προϊστορίας, όλα αυτά εκλαμβάνονται ως "παραμύθια της Χαλιμάς". Οι υπόλοιποι, που γνωρίζουν, καλά να πάθουν αφού σπαταλούν τον χρόνο τους σκαλίζοντας τα παρελθόντα.
 

 Ο λόγος είναι το αγαπημένο παιδί του Μονοθεϊσμού (μονόλογος) : των εξ αποκαλύψεως θρησκειών: Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού, Μωαμεθανισμού. Ο διάλογος αποτελεί τον κατ' εξοχήν έρωτα της ελληνικής πολυθεϊας.
 Η λογοκρισία είναι καθαρόαιμο τέκνο του λόγου. Ο λόγος [ εν αρχή ήν ο λόγος (έξεστι θεολόγοις βιολίζειν το "άλλο εννοεί")] τρέφεται με το κήρυγμα και υποσιτίζεται μέχρι θανάτου με τον διάλογο. Ο λόγος βόσκεται από τα ποίμνια. Η τροφή δε αυτή τους καλλιεργεί τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία. Την α-δια-λακ-σία. Η αδιαλλαξία καταλήγει σε λακ-τίσματα.
 

 Ο λόγος απαιτεί πίστη. Η πίστη αδρανή εγκέφαλο. Παραίτηση από την ανθρώπινη δυνατότητα. Αρχαίο αξίωμα: ο άνθρωπος είναι μια δυνατότητα.
 Ο διάλογος απαιτεί ανεκτικότητα, σεβασμό και ευλάβεια. Απαιτεί εκτίμηση των άλλων και όξυνση των δυνατοτήτων. Η άμιλλα αποτελεί προϋπόθεση αλλά και αποτέλεσμα του διαλόγου. Η ερώτηση είναι η κινητήρια δύναμη του διαλόγου. Είναι ο έρωτας του ανθρώπου προς τα θεία. Είναι ο έρωτάς του προς την αποκάλυψη της ομορφιάς του κόσμου.
 

 Η αποκάλυψη του Ιωάννη αποκαλύπτει την αρρώστια του μονολόγου. Αυτός έβγαλε από το φλυτζάνι της θεολογίας τα περισσότερα και μεγαλύτερα "πράσινα άλογα".
 

  Η αποκορύφωση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων είναι η ικανότητα να διαλέγεται κανείς με τον εαυτό του. Τότε ανήκει στα κοσμήματα του σύμπαντος κόσμου.
 

 Ο λόγος ανθίζει στα λιβάδια της φοβίας και η γύρη των ανθών του καθιστά αλλεργική την ατμόσφαιρα αλλά και τους Ουρανούς. Η τρομοκρατία του ("ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού" οπότε εξαλείφεται κάθε δυνατότητα διαλόγου) εκτοξεύεται μέχρι τα άκρα του σύμπαντος και ανακυκλωμένη επανέρχεται στην ατμόσφαιρα της γέννησής της.
 

 Ο οποιοσδήποτε και οποτεδήποτε λόγος, σε κάθε κοινωνία ανθρώπων, πρέπει, εκ των προτέρων, να θεωρείται διαβλητέος και να βομβαρδίζεται, δια του διαλόγου, σχεδόν μέχρι τελικής πτώσης του.
 

 Έτσι θα ξεβρωμίζει το τοπίο συνεχώς από τις ανθρώπινες ανοησίες και όσα θα αντέχουν σ' αυτόν τον βομβαρδισμό θα είναι μόνο τα φυσιολογικά.

 Μακάρι και ο παρών εδώ λόγος να τύχει ανάλογης μεταχείρισης.
 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΑΣΔΕΚΗΣ