Τα έθνη της νοτίου Βαλτικής (Λιθουανοί,  Λάτβιοι,  Πρώσσοι,  Γιοτβινιανοί,  Κουρόνιοι,  Ζεμγαλιανοί,  Σελιανοί,  Λατγκαλιανοί κ. ά. ),  κατέχουν μία πολύ σημαντική θέση στην ευρωπαϊκή Ιστορία,  κυρίως για τη λυσσώδη και μακραίωνη αντίσταση που προέβαλλαν στον εκχριστιανισμό τους και συνεπώς στην απώλεια των εθνικών τους παραδόσεων.  Δίχως να υπερασπίζονται υπερπολύπλοκα πολιτισμικά συστήματα και υψιπετείς φιλοσοφικές ανελίξεις,  τα έθνη αυτά,  με μοναδικό πρόταγμα την φυσική ελευθεροπρέπειά τους,  αντιστάθηκαν σε άπειρες εναντίον τους Σταυροφορίες και υπέκυψαν τελευταία στην ομογενοποιητική λαίλαπα που μέσα σε μιάμιση χιλιετία σχεδόν αφάνισε τον αυτόχθονα και προαιώνιο ευρωπαϊκό εθνισμό.

Αυτά τα έθνη,  μέσα από τους αιώνες,  όπως όλες οι φυσικές Παραδόσεις των εθνών,  ανέπτυξαν την δική τους ιδιαίτερη Θρησκεία και Τρόπο,  τον συμβατικά λεγόμενο "Βαλτικό" που άνθισε έως το έτος 1198,  οπότε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεώρησε καλό να εξαπολύσει αλλεπάλληλες Σταυροφορίες κατά των "ειδωλολατρικών" εθνών αυτής της περιοχής.  Η πρώτη υπήρξε εκείνη του επισκόπου Μπερτόλδου (Bertold) που με τους Σταυροφόρους του προσπάθησε ανεπιτυχώς να τα υποδουλώσει αλλά ηττήθηκε και όλοι οι εισβολείς εξοντώθηκαν.  Ωστόσο,  νέα σταυροφορικά Τάγματα άρχισαν να ιδρύονται στις χριστιανικές χώρες και να οργανώνονται νέες επιθέσεις κατά των "ειδωλολατρών".  Ένα από τα πιό αιμοβόρα Τάγματα,  το φοβερό "Τάγμα του Ξίφους" ή Fratres Militiae Christi,  ιδρύθηκε το 1202.

Αποτέλεσμα αυτών των "αγαθών" προσπαθειών ένοπλου προσηλυτισμού,  ήταν το να περάσουν τα έθνη της Βαλτικής αιώνες ολόκληρους πολεμώντας απεγνωσμένα εναντίον των ξένων κατακτητών και του ξένου Θεού τους.  Η Πρωσσία υποδουλώθηκε το 1283 μετά από αγώνα 85 ετών.  Η Λάτβια το 1290 μετά από αγώνα 84 ετών.  Η Λιθουανία εκχριστιανίσθηκε τελευταία από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες: μετά από αγώνες 200 περίπου ετών,  μόλις στα τέλη του 14ου αιώνος,  όταν ο Δούκας Τζογκάϊλα παντρεύτηκε την Πολωνή πριγκήπισα Χέντβιτζ και βαπτίσθηκε χριστιανός,  επιτρέποντας στη συνέχεια στους Πολωνούς προσηλυτιστές να επιβάλουν με τη βία τη νέα θρησκεία στους υπηκόους του.  Ωστόσο,  πέραν από το Βίλνιους,  ολόκληρη η χώρα,  κυρίως η ύπαιθρος,  παρέμεινε πεισματικά πιστή στην παραδοσιακή "εθνική" λατρεία για άλλα 200-300 ακόμη χρόνια.  Μέσα στο ίδιο το Βίλνιους,  ήταν μόλις επί της διακυβερνήσεως του Δούκα Στανίσλοβα Πονιατόβσκις (1732-1798) που κόπηκε η τελευταία Ιερά Δρύς η οποία λατρευόταν ακόμη εκεί από τους εναπομείναντες αρχαιόθρησκους.

Ένα Συνέδριο λοιπόν,  και μάλιστα παγκόσμιο,  για την επαναφορά των Εθνικών Θρησκειών,  ήταν πολύ λογικό,  για όσους ιδίως γνωρίζουν,  να ιδρυόταν στην καταπράσινη χώρα των Λιθουανών.  Εκεί που όχι μόνο ο εκχριστιανισμός άργησε περισσότερο από πουθενά αλλού,  αλλά εκεί επίσης που από τον περασμένο αιώνα και δώθε,  υπάρχει συνεχώς στον αέρα το αίτημα για επιστροφή στην εθνική Παράδοση (Σ.  Νταουκάντας 1793-1864,  Ι.  Μπασαναβίκιους 1851-1927 κ. ά. ) που κορυφώθηκε στην ύστερη σοβιετοκρατία με τον Εθνολογικό Όμιλο Romuva του καθηγητή Γιονάς Τρινκούνας,  ο οποίος Όμιλος τέθηκε το 1971 εκτός νόμου από τους κατακτητές,  μετά από μόλις τέσσερα χρόνια δραστηριότητας,  και ο ιδρυτής του κλείστηκε στη φυλακή.

Στο διήμερο ιδρυτικό Συνέδριο του World Congress Of Ethnic Religions (W. C. E. R. ) που έγινε στο Βίλνιους στις 22 και 23 Ιουνίου,  συμμετείχε ανάμεσα σε δεκάδες συνέδρους από είκοσι περίπου χώρες και ελληνική αντιπροσωπεία για λογαριασμό του περιοδικού "Διιπετές" και της κίνησης "Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών",  ενώ στους ομιλητές,  της πρώτης μάλιστα ημέρας,  συμπεριλαμβανόταν και ο γνωστός συγγραφέας Βλ.  Ρασσιάς,  ο οποίος μίλησε σε ένα ποιοτικά άριστο και προσεκτικό κοινό για τον τρόπο που οι αυθεντικοί Έλληνες πρόγονοί μας έβλεπαν τον Κόσμο και αντιλαμβάνονταν τους Θεούς.  Αλλά επειδή τα διάφορα που συνέβησαν εκεί ξεπερνούσαν κατά πολύ τα στενά όρια ενός,  ακόμη και διεθνούς,  Συνεδρίου,  ας πιάσουμε καλύτερα τα πράγματα με τη σειρά που έγιναν,  ελπίζοντας να μεταφέρουμε στον Έλληνα αναγνώστη όσο γίνεται περισσότερη από εκείνη την σπάνια,  την ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα αλληλοκατανοήσεως και αμεσότητας προς ανθρώπους και Φύση που είχαμε την μεγάλη τύχη όλοι μας να βιώσουμε εκεί.

Φθάσαμε στο Βίλνιους το μεσημέρι της 19ης Ιουνίου,  αεροπορικώς με δικινητήριο (! ) μικρό αεροπλάνο μέσω Βαρσοβίας.  Στο αεροδρόμιο μάς περίμενε μία συμπαθέστατη κυρία,  μέλος της Romuva,  που μάς μετέφερε στο ξενοδοχείο μας στην άκρη της πόλεως.  Εκεί συναντήσαμε αρκετούς από τους συνέδρους,  άλλους Έλληνες,  κάποιους παλαιούς γνωστούς από προγενέστερες συναντήσεις και κάναμε μία περιήγηση στο όμορφο κέντρο του Βίλνιους για να περάσουμε την υπόλοιπη ημέρα.  Εκεί είδαμε την αξιέπαινη προσπάθεια ενός υπερήφανου έθνους ν’ανακαινίσει και να βελτιώσει τα όμορφα κτίριά του που αφημένα από τους σοβιετικούς στην αποσύνθεση του χρόνου έδιναν την εντύπωση της παρακμής.  Ασφαλτόδρομοι ξηλώνονταν και καλλιτεχνικά καλντερίμια έπαιρναν τη θέση τους,  προσόψεις κτιρίων αναπαλαιώνονταν και έλαμπαν από νέα και γήϊνα χρώματα,  αποδεικνύοντας την ύπαρξη ανεπτυγμένης αισθητικής,  αν όχι από πλευράς μέσου ανθρώπου,  τουλάχιστον από πλευράς των κυβερνώντων,  πράγμα που μάς δημιουργούσε και εδώ το γνωστό αίσθημα συντριβής συγκρίνοντας τις εικόνες αυτής της φτωχής χώρας με εκείνες της νεόπλουτης και παπατζήδικης Ελλάδος όπου κυριαρχεί η ασχήμια,  το κίτς,  το μπετόν,  το γιαλί,  το αλουμίνιο,  το νέφος,  η βρωμιά.  Η επαφή με τους απλούς ανθρώπους μάς δημιούργησε ευχάριστα συναισθήματα καθώς βλέπαμε μπροστά μας ανθρώπους που ήσαν όχι απλώς φιλικοί και απλοί αλλά,  πάνω από όλα τα άλλα,  αξιοπρεπείς.

Το μεσημέρι της 20ης Ιουνίου πέρασε από το ξενοδοχείο και μάς παρέλαβε ένα λεωφορείο.  Μαζί με όλους σχεδόν τους συνέδρους ξεκινήσαμε για το Κερνάβε (Kernave) όπου επρόκειτο,  στις εκεί εορτές για το Θερινό Ηλιοστάσιο,  να ζήσουμε κάποιες από τις πιό όμορφες στιγμές της ζωής μας,  βιώνοντας στο έπακρο εκείνο που απλώς υπονοούν η λέξεις "Φύση" και "Εορτή".  Το Κερνάβε,  μία μικρή κωμόπολη 40 χλμ.  μακριά από το Βίλνιους,  ήταν η πρώτη πρωτεύουσα των Λιθουανών την εποχή που η χώρα ήταν παγανιστική.  Εκεί ήταν που πριν από 30 χρόνια οι άνθρωποι της Romuva είχαν αναβιώσει τις παγανιστικές εορτές του Λιθουανικού έθνους προκαλώντας έτσι την μετά από λίγα χρόνια ωμή καταστολή τους από τους κομμουνιστές κρατούντες οι οποίοι έβλεπαν την αναβίωση του αρχαίου εθνισμού ως ανατρεπτικό φαινόμενο.

Όταν φθάσαμε στο Κερνάβε,  δεν υπήρχε ακόμη πολύς κόσμος.  Περνώντας μέσα από τους πάγκους των μικροπωλητών που στήνονταν για την βραδυνή εορτή,  κατευθυνθήκαμε προς το τοπικό,  επενδεδυμένο με -σχεδόν ζωντανό- ξύλο,  θέατρο,  όπου οι διοργανωτές του Συνεδρίου μάς καλωσόρισαν και στη συνέχεια ένας από κάθε αντιπροσωπεία σηκωνόταν και αυτοπαρουσιαζόταν.  Η δήλωση του εκπροσώπου του "Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών" ότι "αιτούμαστε την επανάνθιση των ευρωπαϊκών εθνών σύμφωνα με την ιδιαίτερη Παράδοσή τους και την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία τους" σήκωσε θύελλα χειροκροτημάτων και επευφημιών.  Στη συνέχεια ακολούθησαν φωτογραφήσεις και δόθηκε μικρή δεξίωση.  Έξω,  ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται.  Μπορούσε να δεί κανείς από τα παράθυρα του κτιρίου του θεάτρου ομάδες ανθρώπων κάθε ηλικίας να πορεύονται προς την κατεύθυνση του αρχαιολογικού και ιερού χώρου,  όπου δέσποζαν οι πανύψηλες αρχαίες "τούμπες" της προχριστιανικής φάσεως του Κέρναβε.  Πάνω στις κορυφές τους έστεκαν διακοσμημένοι με πλεξίδες χόρτων,  ανθέων και φύλλων δρυός,  στήλοι και κωνικοί σωροί από μεγάλους κορμούς που τη νύχτα θα τους πυρπολούσαν ανάβοντας ουρανομήκεις πυρές.

Δύο περίπου ώρες πριν δύσει ο ήλιος,  χίλιοι περίπου θρησκευτές μπήκαν από την "πράσινη πύλη" (Vartai) του ιερού χώρου,  τη διακοσμημένη με μία τεράστια ρούνα στην κορυφή της,  και άρχισαν να ανεβαίνουν με λάβαρα και ύμνους ("Tu zilviteli" και "Kupole,  roze,  ratilio") προς την κορυφή της δυτικής "τούμπας".  Αυτή ήταν η αρχή των εορτασμών.  Για όλες τις επόμενες ώρες,  πολλές χιλιάδες "απλών" ανθρώπων έρχονταν να αυξήσουν σε υπερβολικά μεγέθη τον όγκο των εορταστών,  φθάνοντας γύρω στα μεσάνυχτα τουλάχιστον τις 10 χιλιάδες,  που,  διάσπαρτοι σε όλη την ευρύτερη περιοχή,  συμμετείχαν σε αυτό το ξέφρενο γλέντι χορεύοντας,  τραγουδώντας,  πίνοντας και επικοινωνώντας με τη φύση,  τους Θεούς και τους ανθρώπους.

Γύρω στις 8,  σε ένα ειδικά στημένο ξερό δένδρο με κλαδιά (το λεγόμενο Kupole) μικρά κορίτσια και γυναίκες προσπαθούσαν να περάσουν τα στεφάνια τους πετώντας τα με την πλάτη γυρισμένη προς αυτό.  Η επιτυχία θεωρείται πως δίνει ευτυχία για τον χρόνο που ακολουθεί μέχρι την επόμενη Rasa.  Rasa είναι το όνομα αυτής της εορτής του Θερινού Ηλιοστασίου,  αλλά και το όνομα της τιμωμένης λιθουανικής Θεάς της πλουτοδοσίας της γής,  των ανθέων και της πρωϊνής δροσίας.

Η πιό συγκλονιστική ώρα ωστόσο ήταν στις 9,  όταν τα πλήθη των εορταστών,  οι περισσότεροι από εμάς στεφανωμένοι με λουλούδια και κυρίως ΟΛΑ τα μικρά παιδιά,  σταθήκαμε στην δυτική πλαγιά του ακροδυτικού λόφου και χαιρετίσαμε τον δύοντα ήλιο (την δύουσα Θεά Saule) κάτω από το μελωδικό τραγούδι ("Saulala sadina lylia" και "Eina Saulele aplinkui dangu") κάποιων γυναικών-ιερειών που λες και νανούριζαν το παιδί τους: "Ώ,  αγαπημένη Ήλια,  Θεού θυγατέρα,  πού γύρναες όλη μέρα; Στους λόφους και τις θάλασσες,  ζέσταινα τα παιδιά μου,  πολλά είναι τα δώρα μου πολλές και οι προσφορές μου. . " Ήταν μία μυστηριακή στιγμή που δύσκολα περιγράφεται με λόγια,  απλώς υπήρξαμε τυχεροί που μπορέσαμε και την βιώσαμε στη ζωή μας,  έστω κι αν πρόκειται (που δεν πρόκειται. . ) να είναι για μία μόνο και μοναδική φορά.

Όταν έδυσε η Θεά πίσω από μία μεγάλη ρωγμή των νεφών που επέτρεπε να δούμε το χρυσαφένιο της χρώμα,  οι δάδες με την ιερά πυρά άρχισαν να κινούνται προς τον Βωμό των Λιθουανών Θεών.  Πίσω από τους πυρφόρους ακολουθούσαν πλήθη ανθρώπων τραγουδώντας το "Stove ozelis",  ενώ στην κεντρική "τούμπα" όσοι είχαν μείνει εκεί συνέχιζαν να χορεύουν.  Με το άναμμα του Βωμού,  έγιναν οι προσφορές και ευλογήθηκαν τα χωράφια και τα δένδρα.  Μία ώρα αργότερα,  πυρπολήθησαν οι στήλοι και άναψε η μεγάλη πυρά.  Οι χοροί συνεχίζονταν και αρκετοί άρχισαν να πορεύονται προς τον κοντινό ποταμό,  όπου θα γίνοταν η "πυρπόληση του πλοίου" και το ρίξημο των στεφάνων στα νερά,  εν αναμονή του ξημερώματος.  Επιστρέψαμε στο Βίλνιους,  ενώ στα δυτικά του ουρανού το Βόρειο Σέλας μάς μπέρδευε για το αν πρόκειται ή όχι για νύκτα.

Το Συνέδριο ξεκίνησε το πρωϊ της 22ας Ιουνίου στο μεγάλο αμφιθέατρο του Βρετανικού Ινστιτούτου.  Την προηγούμενη ημέρα είχαμε επισκεφθεί το κέντρο της πόλεως και είχαμε κάνει κατάθεση στεφάνου στο άγαλμα του ήρωος του λιθουανικού εθνισμού και ιδρυτού της πολεως του Βίλνιους Δούκα Gediminas (βασίλευσε από το 1316 έως το 1341 και επανέφερε τη λατρεία των εθνικών Θεών χωρίς να πειράξει τους Καθολικούς και Ορθόδοξους χριστιανούς) που στήθηκε μόλις τον Σεπτέμβριο του 1996,  δίπλα στον μεγάλο Καθεδρικό της πόλεως που από τον 13ο αιώνα "πατάει" τον αρχαίο Ναό του Θεού Περκούνας.  Το άγαλμα απεικονίζει τον Μεγάλο Δούκα να γέρνει πάνω από τον λαό και να τους προσφέρει με το αριστερό χέρι του το ξίφος.  Ο συμβολισμός αυτής της απεικονίσεως διχάζει αρκετά τις γνώμες.  Άλλοι θεωρούν ότι συμβολίζει το ότι παρακινεί τους ομοεθνείς του να πάρουν το ξίφος του και να αγωνισθούν για την ελευθερία και άλλοι ότι τους το καταθέτει υποσχόμενος τέλος των πολέμων.  Αν σκεφθούμε ωστόσο ότι μόλις δύο δεκαετίες μετά τον θάνατό του οι Καθολικοί είχαν ήδη επιβληθεί στη χώρα αυτή,  τότε μάλλον η πρώτη εκδοχή είναι ορθώτερη.

Την πρώτη ημέρα του Συνεδρίου υπήρξε αρκετά γεμάτη αφού ανάμεσα σε άλλους μίλησαν οι Jonas Trinkunas (Λιθουανία),  Audrius Dundzila (Ρομούβα ΗΠΑ),  Janis Brikmanis (Λάτβια),  Arvid Ghosh (Ινδία),  Geza von Nemenyi (Γερμανία),  Vadim Kazakov (Ρωσία),  Todor Kaskurevic (Λευκορωσία),  Stanislav Potrzebovski (Πολωνία),  Βλάσης Ρασσιάς (Ελλάς), Denis Dornoy (Δανία),  Μichael Strmiska (HΠΑ),  Morten Grolsted (Δανία),  Koenraad Logghe (Βέλγιο),  Galina Lozko (Ουκρανία),  Laila Wiberg (Σουηδία) κ. ά.  Αρκετά σημαντική ήταν η παρατήρηση του Ινδού ομιλητή ότι "Ο Φασισμός,  ο Κομμουνισμός,  ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός είναι οι τέσσερις θρησκείες του μίσους.  Θέλουν να εξοντώσουν όλους τους διαφορετικούς από αυτούς.  Αλλά και αν αυτό το επετύγχαναν ποτέ,   θα άρχιζαν αμέσως να σφάζουν και ανάμεσά τους όσους δεν είναι εντελώς ίδιοι με αυτούς. . ".  Άξια αναφοράς είναι επίσης η διατύπωση έντονου προβληματισμού του Δανού Morten Grolsted,  αντιπροσώπου της θρησκείας Asatru,  για τις συνεχείς απόπειρες ακροδεξιών,  εθνικιστών και νεοναζί να ιδιοποιηθούν το ανερχόμενο παγανιστικό ρεύμα δηλώνοντας ότι τάχα είναι. .  "παγανιστές".  Και δήλωσε κατηγορηματικά ο Δανός εισηγητής ότι η ιδιότητα του φασίστα είναι ασυμβίβαστη προς εκείνη του παγανιστή αφού η πρώτη και κύρια αρχή του Παγανισμού είναι η Ανοχή.  Δήλωσε δε ότι ήδη προετοιμάζεται αντιφασιστική Χάρτα την οποία θα ζητήσουν να υπογραφεί από όλες τις ανά τον κόσμο ομάδες,  αφήνοντας έξω όλους τους πολιτικούς και εθνικιστές απατεώνες που δηλώνουν "παγανιστές".

Το βράδυ,  με το κλείσιμο των ομιλιών ακολούθησε μικρή συναυλία και στη συνέχεια όλοι μας,  μαζί με Λιθουανούς θρησκευτές,  πορευθήκαμε στον λόφο που στέκει ο Βωμός της Ρομούβα.  Στην πορεία προς εκεί,  σταματήσαμε για λίγο στον αρχαίο Βωμό που στέκει στο κέντρο της πόλεως δίπλα στην Ορθόδοξη εκκλησία που σήμερα "πατάει" τον αρχαίο Ναό στον οποίο κάποτε ανήκε.  Ο Βωμός αυτός,  κέντρο πολλών σύγχρονων τελετών των λιθουανών εθνικών στέκει εκεί,  ελεύθερος και αξιοπρεπής,  μνημείο της εθνικής αναβιώσεως των λιθουανών αλλά και της ελπιδοφόρου ελλείψεως μισαλλοδοξίας από πλευράς της χριστιανικής (τουλάχιστον στα χαρτιά) χριστιανικής πλειοψηφίας,  σε μεγάλη αντίθεση προς χώρες όπως η δική μας που κάτι ανάλογο θα ήταν βεβηλωμένο επί καθημερινής βάσεως είτε με κόπρανα,  είτε με σφυριές,  είτε με επιγραφές τύπου "Ορθοδοξία ή Θάνατος" κ. λ. π.  κ. λ. π.  Άβυσσος διαφοράς,  όπως άβυσσος διαφοράς χωρίζει (όπως προείπαμε) την ανοχή από τον φασισμό.

Ανεβήκαμε πάνω στον κατάφυτο λόφο την ώρα που ο ήλιος έδυε και από κάτω οι στέγες της όμορφης πόλεως αντανακλούσαν πορφυρό και λευκό.  Εκεί ζήσαμε μία ακόμη όμορφη,  μυστηριακή εμπειρία.  Στην κορυφή του λόφου έστεκε ένας πέτρινος βωμός που πολύ σύντομα διακοσμήθηκε από τους λιθουανούς θρησκευτές με άνθη και φύλλα.  Σε λίγο άναψε πάνω του η επιβώμια φωτιά και ο κόσμος,  στεκόμενος γύρω του σε κύκλο,  άρχισε να ψάλλει τον ύμνο στην φωτιά.  Ο ιερέας και η γυναίκα του έκαναν σπονδή μπύρας και το ξύλινο δοχείο περιφέρθηκε ανάμεσα στους θρησκευτές.  Ο δεύτερος ιερέας σημείωσε τα μέτωπα των θρησκευτών με επιβώμια στάχτη και αρχίσαμε να χορεύουμε κυκλικά γύρα από τον βωμό.  Ακολούθησε και μία τελετή ενδυναμώσεως  μέσω της φωτιάς,  την οποία έκανε ο Ρώσος Kasakov και διάφοροι αντιπρόσωποι των ευρωπαϊκών Θρησκειών απήγγειλαν ύμνους στους εθνικούς τους Θεούς.  Ήταν ένα υπέροχο τέλος μιάς πλούσιας και υπέροχης ημέρας.

Η δεύτερη ημέρα του Συνεδρίου πέρασε με τις ομιλίες των υπολοίπων εισηγητών και ακολούθησαν μερικές διαλέξεις Λιθουανών επισημόνων και ερευνητών,  καθώς και συζήτηση.  Το δεύτερο τμήμα της ημέρας πέρασε εν κλειστώ.  Οι σύνεδροι απεσύρθησαν σε άλλο κτίριο της πόλεως όπου ακολούθησε συνεδρίαση για εξαγωγή συμπερασμάτων και μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού αποφασίσθηκε η ίδρυση του Παγκοσμίου Συνεδρίου των Εθνικών Θρησκειών (World  Congress Of Ethnic Religions,  W. C. E. R. ) με μόνιμη έδρα το Βίλνιους και περιοδικά,  ανά έτος ή διετία,  συνέδρια σε διαφορετικές κάθε φορά πόλεις της Ευρώπης και ανά 5ετία σε μία εξω-ευρωπαϊκή ήπειρο.  Για το 1999 συζητιέται τη διοργάνωση ν’αναλάβουν οι αρχαιόθρησκοι του Λονδίνου.

Σκοπός του W. C. E. R.  είναι η συνεργασία των εθνικών,  πολυθεϊστικών,  αυτοχθόνων Θρησκειών της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων για αλληλοκατανόηση,  διάσωση εκείνων των Θρησκειών που απειλούνται  με αφανισμό (Ινδιάνοι,  Αβοριγίνοι κ. λ. π. ) και πλήρη αναβίωση και πολιτειακή αναγνώριση εκείνων που κατέστρεψε η λαίλαπα του Μονοθεϊσμού.  Αλλά σε αυτά θα αναφερθούμε εκτενέστερα στο μέλλον.  Ευχόμαστε απλώς κάποτε να γίνει το εδώ κίνημα επαρκώς σοβαρό και δυνατό ώστε επιτέλους να φιλοξενηθεί και στην χώρα των Ολυμπίων Θεών κάποιο επόμενο Συνέδριο του W. C. E. R.
 

 Καλλιξένα