Τα τελευταία χρόνια, έχουν πυκνώσει οι κινήσεις, οι φορείς, οι σύλλογοι, και οι "παράγοντες" που κινούνται, περιστρέφονται και ιστορικολογούν, γύρω από το θέμα της Αρχαίας Ελλάδος. Ειδικά μετά το έτος 3 μ.α.ε.Δ. (μετά την απαρχή έκδοσης του Διιπετούς), έχουν εμφανισθεί δεκάδες σωματεία και σύλλογοι, οι οποίοι, με την αποτελεσματική τεχνική της διαρκούς αμπελοφιλοσοφίας, έρχονται να "καλύψουν" ιδεολογικά όσους «αναποφάσιστους», «ελληνοχριστιανούς», «χριστιανούς με.. δωδεκαθεϊστικό προσωπείο», και άπειρους άλλους εκλεκτούς σαλτιμπάγκους, προσπαθούν να πατάνε με το ένα πόδι γερά στο Χριστιανισμό (αφού εκεί υπάρχει άλλωστε και το ταμείο), και με το άλλο να δοκιμάζουν τη θερμοκρασία των αυθεντικών ελληνικών χωρικών υδάτων (τα οποία, ως γνωστόν, όπως όλα τα ύδατα, είναι επικίνδυνα για τους μη γνωρίζοντες κολύμβηση).
 

Ανάμεσα στα γνωστά είδη «αρχαιολατρών» που ήδη διαβιούν εντός του οικοτόπου, αρχίζουν να προστίθενται, στην ιδιότυπη πανίδα του, κάποια εντελώς καινούργια είδη. Που μπορεί φαινομενικά να δίνουν την εντύπωση της συστράτευσης, και της συμμετοχής στον.. "κοινό αγώνα" κ. ο. κ., ο πραγματικός ρόλος τους όμως, δείχνει πάρα πολύ διαφορετικός από εκείνο που θέλουν να ισχυρίζονται.
 

Τι συνέβη ξαφνικά;  Άρχισαν μήπως οι βυζαντινόπληκτοι ρωμιοί ν΄ανακαλύπτουν τα μονοθεϊστικά αίτια της σημερινής, ριγμένης στο βούρκο της αμορφωσιάς και της ειδωλοπροσκύνησης, Νεοελλάδας, και συνεπώς αρχίζουν να.. εμβαθύνουν στην οπτική των προγόνων μας, αναγνωρίζοντας μάλιστα ότι η Κοσμοαντίληψη είναι αυτή που καθορίζει την καθημερινότητα που όλοι μας, θέλοντας και μη, υπομένουμε; Όχι. Τα πράγματα δεν είναι τόσο αφελή όσο θέλουν κάποιοι να τα κάνουν να δείχνουν, καθώς μάλιστα μια σειρά από πράξεις, ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΥΝ ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από αυτό του «γενικώς ενδιαφερομένου» αρχαιολάτρη.
 

Όσοι έχουν αρχίσει να αισθάνονται έντονες ενοχλήσεις από τον αυθεντικό (δηλαδή τον προχριστιανικό) Ελληνικό Λόγο, έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζουν την γνωστή και (χιλιο)χρησιμοποιημένη προπαγανδιστική μέθοδο της «πληθωριστικής πίεσης», και του «ακαθόριστου θορύβου», όπως διδάσκουν τα σχετικά εγχειρίδια ΦΑΙΑΣ και ΜΑΥΡΗΣ Προπαγάνδας. Η θαυμαστή τέχνη της Επιβολής, που ούτως ή άλλως καθημερινά ασκείται πάνω μας μέσω της διαφήμισης, έχει ΚΑΙ σ΄αυτή την περίπτωση τον πρώτο λόγο. Με γνώμονα την αρχή της «πληθωριστικής πίεσης», ιδρύθηκαν λοιπόν από τους "απέναντι" δεκάδες σωματεία και οργανώσεις τάχα για την.. «αρχαία Ελλάδα», έτσι ώστε ο ενοχλητικός για τους σκοταδιστές κρατούντες, Ελληνικός Λόγος, να χαθεί, να μην διακρίνεται από τον υπόλοιπο πληθωριστικό θόρυβο, μέσα σε έναν ωκεανό από φαινομενικά ομοειδή θέματα. Αν σχηματοποιηθούν αυτές οι ομάδες σε επίπεδα κλιμάκωσης, με βάση την απόσταση του εκφερόμενου λόγου τους από τον (επικίνδυνο) Λόγο της «ομάδας στόχου» , μπορούν αυτές να διακριθούν σε τρία επίπεδα.
 

Πρώτο επίπεδο: Σύγχυση. Αυτό το επίπεδο συμπεριλαμβάνει ομάδες που εκφέρουν έναν λόγο, που βρίσκεται πολύ κοντά στη διατύπωση και τη δομή που χρησιμοποιείται από την «ομάδα στόχο». Φαινομενικά, οι ομάδες αυτού του επιπέδου πραγματεύονται τάχα τα ίδια θέματα και ζητήματα με αυτά της «ομάδας στόχου», μόνο που εδώ μετατρέπονται σε δόγμα, σε «γραμμή», η οποία βγαίνει από τον αυθέντη προς τους οπαδούς. Ένας έρπων ή ανοικτός ναζισμός, μπορεί να είναι κυρίαρχο και προβλητέο χαρακτηριστικό κάποιας από τις ομάδες αυτού του επιπέδου, γεγονός άριστο για να χρησιμοποιηθεί κατάλληλα από τα υπόδουλα στους "απέναντι" ΜΜΕ, και ειδικά τους λεγόμενους «αριστερούς» δημοσιογράφους (άθλια σταλινικά κατάλοιπα), οι οποίοι μετέχοντας στο κοινό όραμα με την ιουδαιοχριστιανική εξουσία για κατασυκοφάντηση της Αρχαίας Ελλάδος και της κοσμοαντιλήψεώς της, επιμένουν να ταυτίζουν ένα ιδεολογικό κατάλοιπο του μονοθεϊσμού (Ναζισμός), με μια αυθεντική (προχριστιανική) και εξαιρετικά ελευθεριακή Εθνική Θρησκεία, όπως είναι η Ελληνική.
 

Παρά τα οικειοποιημένα χαρακτηριστικά της "ομάδας στόχου", μπορεί να γίνονται εισαγωγές, σε μικρό ποσοστό πάντα, λεξαριθμικών αθροισμάτων, δονητικής γραμμάτων, γεωδαισιών, κ.α. τα οποία ωστόσο γίνονται εύκολα δεκτά από το κοινό της "ομάδας στόχου", διότι καταλήγουν σε πασιφανώς κοινά συμπεράσματα (εισάγεται δηλαδή ως τρόπος σκέψης η αξιωματική παραδοχή απόψεων που δεν μπορούν να αποδειχθούν με την Λογική, και γίνονται δεκτά επειδή και μόνο συμφωνούν με συμπεράσματα που έχουν αποδειχθεί με τη Λογική). Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων, είναι η μεταφορά της μονοθεϊστικής αντίληψης και του τρόπου σκέψης, στο επίπεδο του «Δωδεκαθέου». «Ανακαλύπτεται» ένα αντίστοιχο του Εβραίου Jesua στην Εθνική μας Θρησκεία λ.χ. ο Διόνυσος, έτσι ώστε να ταυτισθεί ο αναβλαστικός Θεός "της ελευθερώσεως και της αναγεννήσεως" με τον γνωστό Ιουδαίο ραβίνο, ή, άλλοτε πάλι, διερευνούνται.. τριαδικότητες και γίνονται παράλογες αντικαταστάσεις ανάμεσα στην Εβραϊκή και την Ελληνική Θρησκεία, βάσει ενός απίστευτου συσχετισμού μη αντίστοιχων, ανάλογων, η ομοίων καταστάσεων (εισάγεται δηλαδή μία νέα, εξισωτική και "συγκριτική" θεολογία, κοινή τάχα για την εβραϊκή αίρεση του Χριστιανισμού και την Εθνική μας Θρησκεία, με προφανή σκοπό το τελικό συμπέρασμα ότι «τα ίδια τότε, τα ίδια είναι και τώρα, γιατί λοιπόν να ψάχνουμε ; ».
 

Αν και οι ομάδες αυτού του επιπέδου μοιάζουν να είναι τάχα "αποφασισμένες" να έρθουν σε ρήξη με τον Εβραιοχριστιανισμό και όλα τα ιδεολογικά υποπροϊόντα του, όσο κι αν ωθούν με τη στάση τους τα πράγματα προς τα εκεί, ωστόσο την κρίσιμη στιγμή αποτραβιούνται, αφήνοντας έκθετους όσους αφελείς τους εμπιστεύθησαν. Ως άμεσα κατευθυνόμενες και ελέγξιμες, αυτές οι ομάδες τελικά υπακούουν στο σχοινάκι που οδηγεί στο χέρι που τις ταΐζει και, φυσικά, πάντα αποτραβιούνται τη στιγμή της ρήξης. Όταν όμως η σαφώς οριοθετημένη και ξεκάθαρη αντίθεση ανάμεσα στον Χριστιανισμό και των ιδεολογικών υποπροϊόντων του από τη μια, και την Εθνική Ελληνική Θρησκεία από την άλλη, αρχίζει να γενικεύεται και επεκτείνεται σε μεγάλα ποσοστά του σκεπτόμενου πληθυσμού, τότε θα έχει τελειώσει η δυνατότητα δράσης αυτών των Ομάδων Συγχύσεως.
 

Δεύτερο επίπεδο: Παραγωγή Θορύβου. Σε αυτό το επίπεδο, κινείται μία πληθώρα αρθρογράφων, συγγραφέων και παραγόντων (με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης), οι οποίοι μιλάνε διαρκώς για Ελλάδα, για Ελληνικότητα, για Ελληνικό Φώς, κ.λ.π., χωρίς όμως να δίνουν ποτέ έναν σαφή ορισμό όλων αυτών. Αντίθετα από τον (επικίνδυνο) Λόγο της "ομάδας στόχου", ο λόγος που κυριαρχεί σ΄αυτό εδώ το επίπεδο είναι παραμορφωμένος, συγκεχυμένος, ακαθόριστος. Άν ποτέ υποχρεωθούν να δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις, σε ζητήματα τουλάχιστον που δεν επιδέχονται υπεκφυγές και ασάφειες, οι θορυβοποιοί τοποθετούν την γρήγορη απάντηση τους κοντά στον Μακεδόνα Αλέξανδρο, την "Βυζαντινή" Αυτοκρατορία και, φυσικά (στη συνέχεια), στην ανύπαρκτη διαχρονική συνέχεια του υποτιθέμενου «Ελληνοχριστιανικού» Πολιτισμού. Οι περισσότεροι που διαχειμάζουν σ΄αυτό το επίπεδο έχουν υποταγεί πλήρως στην Ορθοδοξία, που καλώς ή κακώς νίκησε, και άρα της οφείλουνε υποταγή και όλοι οι υπόλοιποι. Σε παράλληλες γραμμές, κινείται και ο παραμυθητικός λόγος αυτού του επιπέδου, εκτός λογικής φυσικά, εξωφρενικός (εκτός φρένων) και σχεδόν πάντοτε εκτός της παραμικρής ιστορικής βάσης. Πλανιέται σε μεταφυσικές, κατά κανόνα, περιοχές, κάτι που του εξασφαλίζει να αναγάγει το άλλοθι των λογικών αποδείξεων που οφείλει, στη σφαίρα του μεταφυσικού, άρα του αναπόδεικτου. Αυτό το επίπεδο, με τις αρκετές ομάδες που περιέχει, συγκροτεί ένα συμπαγές τείχος θορύβου γύρω από την «ομάδα στόχο», ένός θορύβου που στηρίζεται στην κοπτοραπτική της Ιστορίας και συνεπώς τα εξερχόμενα από τους χειρισμούς του συμπεράσματα είναι τα ήδη προκαθορισμένα. Ο λόγος των "θορυβοποιών" αρέσκεται να πατάει πάνω σε αδύνατον να σταθούνε λογικά και ιστορικά "αποδείξεις" για.. Θεούς σε διαστημόπλοια, Σείριους, ομάδες.. έψιλον, ωμέγα και, φυσικά, Ιάσονες Πανδίρες.
 

Τρίτο επίπεδο: Υπερπληροφόρηση. Στο επίπεδο αυτό, εντάσσονται όλοι αυτοί που ιδρώνουν και ξεϊδρώνουν, προσπαθώντας να πείσουν τους όποιους υποψιασμένους, και να κρατήσουν τους ανιστόρητους, στην πλάνη μίας "αδιάλειπτης συνέχειας" του Ελληνισμού μέσω μίας ιουδαϊκής αιρέσεως (της Ορθοδοξίας). Ο λόγος αυτού του επιπέδου, αποδέχεται τάχα τις ακίνδυνες μόνον θέσεις και απόψεις της «ομάδας στόχου», και, στη συνέχεια, υιοθετεί από αυτές όσα χαρακτηριστικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς της. Ο όγκος της πληροφορίας που επεξεργάζεται και διοχετεύεται απ΄ αυτό το επίπεδο είναι ποσοτικά υπέρογκος, έτσι ώστε να καλύπτει τον ενοχλητικό Λόγο, και να επιφέρει πληροφοριακό κορεσμό στα εγκεφαλικά κύτταρα, κάτι που με τη σειρά του σημαίνει αδυναμία κατάταξης αξιολόγησης και ιεράρχησης των κρίσιμων πληροφοριών, οι οποίες μπορεί ν΄ αποδειχθούν τυχόν διαφωτιστικές πάνω στη πλαστότητα του «Ελληνοχριστιανισμού»
 

Σε μια τέτοια πρακτική εντάσσονται και τα πονηρά πονήματα όλων αυτών που έχουν βαλθεί να.. "συγκρίνουν" και ν΄ανακαλύπτουν σχέσεις ή και ταυτίσεις ακόμη, ανάμεσα στην ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ Ορθοδοξία και την ΕΘΝΙΚΗ Ελληνική Θρησκεία. Θέλοντας να ικανοποιήσουμε την έξη και τις εμμονές τους, εμείς θα ανιχνεύσουμε εδώ το υποτιθέμενο.. σημείο συνάντησης, εκεί όπου το «Δωδεκάθεο» συναντά τάχα την περιβόητη Ορθοδοξία. Πριν όμως διερευνήσουμε αυτή τη σκοτεινή περιοχή,  οφείλουμε ορισμένες πολύ απαραίτητες διευκρινίσεις προς φίλους και εχθρούς.
 

Όταν ένας αξιωματικά μονοθεϊστής (δηλαδή χριστιανός) μιλάει για «Δωδεκάθεο», είναι πασιφανές ότι έχει απλώς.. υποκαταστήσει εντός της μυαλοθήκης του τον εβραϊκό, ζηλότυπο, τιμωρό, ελεήμονα και σπλαχνικό μόνο στους δούλους του Θεό Ιεχωβά, με τους Δώδεκα Θεούς των Ελλήνων. Κίνηση η οποία του επιτρέπει να διατηρεί την αντίληψη που έχει για τους Θεούς και τον Κόσμο παντελώς ανέγγιχτη, ή, αν θέλετε, αλώβητη, παραμένοντας δηλαδή με τον δυΪστικό και αφύσικό τρόπο της χριστιανικής σκέψης. Με βάση αυτή την επιφανειακή αντικατάσταση / υποκατάσταση, δέχεται αυθαίρετα, ότι η λεγόμενη Ορθοδοξία και το Ελληνικό «Δωδεκάθεο» είναι.. όμοια πράγματα, συνεπώς μπορούν να συγκριθούν, και φυσικά από τη σύγκριση αυτή «ανακαλύπτονται» σημεία απόλυτα συμβατά μεταξύ των συγκρινόμενων. Εφευρίσκονται αντίστοιχες τριαδικότητες, αντικαταστάσεις μεταξύ θεών και «αγίων» κ.ο.κ.
.

Το έχουμε ξαναγράψει και στο παρελθόν: Ο καθένας μπορεί να είναι όσο βλάκας θέλει, αυτή ωστόσο η βλακεία δεν θ΄αποτελέσει με κανέναν τρόπο ένα άλλοθι για να δικαιολογηθεί το εξωφρενικό της υπόθεσης: Να συγκριθεί και εξισωθεί δηλαδή η λογική σύλληψη του Κόσμου («Δωδεκάθεο») με μια από τις εκατοντάδες δογματικές, αντιφυσικές και αντιεπιστημονικές αιρέσεις που έχουν δημιουργηθεί στο όνομα του δαίμονα των Ισραηλιτών (Ορθοδοξία). Η ίδια γελοιότητα αναδύεται, σε χειρότερο βαθμό φυσικά, όταν επιχειρείται, από κάποιους πιό.. θρασείς, η ταύτιση των δύο αυτών μη συμβατών και αντιδιαμετρικών κοσμοαντιλήψεων.
 

Όταν οι μονοθεϊστές αναφέρονται σε «Δωδεκάθεο», το αντιλαμβάνονται ΠΑΝΤΑ ως κάποιο κλειστό δόγμα με απαράβατες αρχές, απαγορεύσεις, συστολές, ως έναν ακόμα καλό σπορέα ενοχών. Σαν να ισχύει το ίδιο σύστημα πίστης από την γεωμετρική εποχή έως σήμερα. Για αυτό και αδυνατούν να κατανοήσουν τα ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ που θέλουν τους Πελασγούς, τους Σπαρτιάτες και τους σύγχρονους Έλληνες Εθνικούς ουσιαστικά ομόθρησκους. Το καταφύγιο της καταγωγής, στο οποίο προστρέχουν σαν να πρόκειται για ένα αλάνθαστο κριτήριο ελληνικότητας, βγάζει ωστόσο Έλληνα (μπρρρ) ακόμη και έναν ρασοφόρο. Αλλά πόσο Έλληνας μπορεί να είναι κάποιος που υπερφίαλα δηλώνει: «Η αλήθεια μας (σ.σ. εδώ ομιλεί ο επικεφαλής της ελλαδικής Εκκλησίας και εννοεί την αλήθεια της ενοχής του νεκρού που λατρεύει) ενάντια σε όλον τον κόσμον.» (σ.σ. εννοεί τον φυσικό Κόσμο).
 

Ούτε και η επιβίωση της Ελληνική Γλώσσας από μόνη της μπορεί ν΄ αποτελέσει ένα μαγικό κριτήριο ελληνικότητας, διότι σ΄αυτή την περίπτωση, τα "ιερά" ανθελληνικά βιβλία της "Αγίας" Γραφής των χριστιανών θα είχαν μετατραπεί αυτομέτως σε.. φιλελληνικά κείμενα μόλις μεταφράσθηκαν στην ελληνική. Αν σε κάτι υπάρχει δίκαιο σε ό,τι αφορά στα της Γλώσσας, είναι ότι όντως τα ελληνογραμμένα βιβλία του Χριστιανισμού βοήθησαν την ελληνική γλώσσα να επιβιώσει, αλλά αυτό συνέβη μόνο στο βαθμό, που αν δεν είχαν μεταφρασθεί στα Ελληνικά, η ομιλία της Ελληνικής από μόνη της θα κρίνονταν.. «ειδωλολατρία», και η «ειδωλολατρία», ως γνωστόν, επέφερε θανατική καταδίκη, σε κάποια, αρκετά μεγάλη, ιστορική περίοδο.
 

Όταν λοιπόν οι πρόγονοι της λεγόμενης Ορθοδοξίας ήρθαν σ΄επαφή με τον πολιτισμένο αλλά αδύναμο κόσμο των εναπομεινάντων Εθνικών, και όχι με τη ρωμαλέα εποχή του «Δωδεκαθέου», και έχοντας από πριν εξασφαλίσει τη πλήρη στρατιωτική υπεροχή, αντιμετώπισαν με τον μοναδικό τρόπο που η αγροικία, το μίσος, και η κτηνωδία μπορεί να καταβάλλει την Ευγένεια, την Ανοχή, και τον Πολιτισμό,  δηλαδή με συστηματική γενοκτονία τους πραγματικούς Έλληνες. Ποτέ του ο Χριστιανισμός δεν ήρθε σε επαφή με ελεύθερους πολίτες (ποτέ δεν ήρθε σ΄ επαφή με αυτή την πολιτική όψη του «Δωδεκαθέου»). Αυτό που αντιμετώπισε ο Χριστιανισμός με τη σφαγή και τη δήωση ήταν τ΄απομεινάρια ενός κόσμου ισόποσα μπολιασμένου, τόσο από το Ελληνικό Πνεύμα, όσο και από τις σωτηριολογικές Θρησκείες της δεισιδαιμονικής Ανατολής. Αντιμετώπισε ο Χριστιανισμός έναν κόσμο που βρισκόταν σε μια περίοδο φυσιολογικής πολιτισμικής παρακμής, και ο οποίος, αν αφηνόταν ζωντανός, θα επανέκαμπτε για να ξαναδημιουργήσει σε όλα τα επίπεδα. Αυτό ήταν που φοβήθηκε περισσότερο απ΄ όλα ο Χριστιανισμός, αυτό φοβάται ακόμα και σήμερα.
 

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ: Η Ορθοδοξία συνάντησε λοιπόν το «Δωδεκάθεο» στην άρνηση των θεϊκών αγαλμάτων και μαζί μ΄αυτά στην άρνηση της θεϊκής ομορφιάς, η οποία αντικαταστάθηκε με τα αποστεωμένα, καχεκτικά, μοντέλα των «αγίων» της. Η Ορθοδοξία συνάντησε το «Δωδεκάθεο» στην αποφυγή των τελευταίων πολυθεϊστών Ελλήνων να τεκνοποιήσουν, κρίνοντας ως Ύβρι για την ίδια την Ύπαρξη τη συνέχιση της φυλής τους μέσα σ΄έναν κόσμο ολοκληρωτικής πνευματικής ένδειας και σκότους. Η Ορθοδοξία συνάντησε το «Δωδεκάθεο» στον ευτελισμό της Ελληνικής Γλώσσας όταν μεταφράσθηκαν τα «ιερά της βιβλία» από την αραμαϊκή στη γλώσσα των πραγματικών Θεών. Η Ορθοδοξία συνάντησε το «Δωδεκάθεο» και πολύ πρόσφατα, στην καταστροφή του βωμού του Θεού Διονύσου τον Ιούνιο του "1997". Η Ορθοδοξία συνάντησε το «Δωδεκάθεο» στη μετατροπή του ελεύθερου πολίτη σε υπάκουο δουλικό του δικτάτορα Θεού της. Η Ορθοδοξία συνάντησε το «Δωδεκάθεο», όταν ύπουλα ταύτισε την ηθοποιία με την υποκρισία. Η Ορθοδοξία συνάντησε το «Δωδεκάθεο», στους ποταμούς αίματος των εθνών που χρειάστηκαν να τρέξουν για να επιβιώσει ο Χριστιανισμός. Η Ορθοδοξία συναντά καθημερινά το «Δωδεκάθεο» στην πλήρη άρνηση της για ανεξιθρησκεία, και θα το συναντά από δω και στο εξής στο δρόμο της, τόσο στον ξύπνιο της όσο και στο γεμάτο εφιάλτες ύπνο της, έως ότου η Πατρώα και ΕΘΝΙΚΗ Λατρεία αποκατασταθεί πλήρως στον τόπο της και οι Έλληνες Θεοί χαιρετίσουν ευτυχείς τον λαό τους και το πανάρχαιο έθνος τους.
 

Καλώς ή κακώς, στην Ιστορία καταγράφονται όχι μόνο οι εκφερόμενες απόψεις ενός εκάστου, αλλά, και εδώ είναι το σημαντικό, η οπτική γωνία απ΄ την οποία παρουσιάζονται τα γεγονότα. Καλώς ή κακώς, υπάρχουν δυο τρόποι για να «βλέπει» κάποιος, κανένας από τους δυο δεν επιβάλλεται, κανένας από τους δυο δεν είναι προκαθορισμένος, απλώς κάποιος από τους δυο πρέπει αναγκαστικά να επιλεγεί. Εμείς έχουμε επιλέξει το κατά φύσει ζήν, είμαστε με τον ζωντανό Κόσμο και όχι με κάποιο άψυχο κτίσμα, είμαστε με τους πραγματικούς, δηλαδή τους φυσικούς, Θεούς και όχι με το προ 2.000 ετών όργανο εκτελέσεως ενός σχισματικού ραβίνου, είμαστε με την λατρεία του αμίαντου, του υψηλού και του φωτεινού και όχι με την λειψανολατρία και τον χονδροειδή φετιχισμό.